53. Ge Hoff

Net als zijn jongere broer Dick
doorliep Ge alle bestuurlijke rangen en standen van DSS
In 1962 volgde hij zijn vader, Ge Hoff sr.
en maakte de overstap van de The Yellow Black Boys
naar The Red Green Boys.
Zijn vader was niet alleen penningmeester van
DSS-honkbal en softbal, maar ook van de afdelingen
voetbal, basketbal, tafeltennis en tennis.
Een soort minister van financiën van de omni-club.
En een gekende autoriteit op dat gebied.

Ik ken Ge Hoff echter vooral
als een levensgevaarlijke slagman,
die achteloos de bal in de bosjes sloeg
of over een ver hek
en vervolgens rustig de tijd nam
om met zijn indrukwekkende postuur
de honken te pletten
op weg naar de thuisplaat.
In 1966 was hij assistent-coach van DSS 1,
naast Frans Vrenegoor.
Van dat legendarische team maakte ik ook deel uit.
Ik herinner me nog hoe boos Ge op me was
in zijn functie als eerste-honkcoach,
toen ik dacht nog wel een half metertje
verder te kunnen trekken
om het tweede honk te stelen.
Net een stapje te ver dus,
want te laat terug op een pick-off
en meedogenloos van het honk gekeild.
‘Ik zei toch TERUG, verdomme!’
Ge kon heel mooi een rood hoofd krijgen.
Nee, hij was not amused.
En dat kon even duren.

Dat zijn mijn herinneringen aan Ge in honkbalpak.
Ik zag hem ook weleens in een net pak,
maar geen idee wat hij deed,
dus moet ik de archivaris maar geloven
als hij de indrukwekkende activiteiten van Ge Hoff
op een rijtje zet:

Voorzitter van DSS-softbal,
toen de club op de Kleverlaan gouden jaren beleefde
en de dames in totaal zeven keer
landskampioen werden.
Ook organiseerde hij verschillende Italiaanse trainingskampen.
Na zijn afscheid van de softbal
werd hij benaderd door de honkbalafdeling,
waar hij tientallen jaren
een dubbelfunctie had als secretaris en penningmeester.
En dan zijn er ook nog het voetbalbestuur, de omni-vereniging,
en zijn rol bij de totstandkoming van het clubhuis.
Geen wonder dat hij erelid werd bij
DSS-voetbal, DSS-honkbal en DSS-softbal.
In de voetstappen van zijn vader.

De enige keren tijdens zijn bobo-bestaan
dat hij niet in pak verscheen,
was als hij met een vlaggetje langs de lijn liep
om bij DSS 1, waar zijn zoon Rick speelde, te grensrechteren.
Dan zag ik mijn oude honkbalmaat driftig
met kalk aan zijn voetbalschoenen heen en weer dribbelen.

Waar ik Ge ook nog weleens tegenkwam,
was bij de derde helft van een voetbalwedstrijd
of na afloop van een honkbalwedstrijd.
Toen er nog gelachen, gepraat en gerookt werd in het clubhuis
en het bier en de jenever bijna gratis waren.
Goede redenen om nog wat te blijven hangen.
En hij hoorde zelden
bij de eersten die weer vertrokken.

‘Ge Hoff, een clubman pur sang’,
zo omschreef een spreker hem tijdens zijn uitvaart.
En daar is geen woord van gelogen, lijkt me.
Hij stierf in de lente van 2018.