52. Ria en Pierre (2)

Op die zondag na hun ontmoeting in de dansschool
zal Pierre Wesselink niet lang werkeloos langs de lijn blijven staan
om Ria te zien spelen.
Hij krijgt al gauw het scoreboek in zijn handen gedouwd
en zal dat jarenlang blijven doen.
Zo herinner ik me hem ook,
een vriendelijke man met bril en snor,
altijd in gezelschap van dat boek.
Na verloop van tijd raakt hij steeds meer betrokken bij DSS.
Pierre word redacteur van het clubblad
en stelt in 1979 het jubileumnummer samen
ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van de softbalafdeling.
Ook is hij inmiddels secretaris geworden van het bestuur.

Pierre gaat softballen bij Heren 2, een recreantenteam.
Daarin valt vooral op dat hij niet kan slaan.
Zo hier en daar een stootslagje,
dat wil nog weleens lukken.
Wel wordt zijn snelheid geroemd,
maar daar heb je niet zo veel aan
als je zelden op het honk komt.
Na twee jaar besluit hij dan ook maar te stoppen.
‘Op mijn hoogtepunt’, zegt Pierre.

Als bestuurder is hij wel talentvol.
En daar heeft hij ook plezier in.
Behalve als zijn vrouw medebestuurslid wordt.
Ze doen hun hele leven, in goede harmonie,
van alles samen voor de club,
maar met zijn tweeën in het bestuur, dat gaat niet.
Dus besluit Ria zich terug te trekken.
In 1985 wordt Pierre, tegen wil en dank, voorzitter.
Een functie die hij niet ambieert.
Hij blijft liever op de achtergrond.
En bovendien doet hij ook nog het clubblad,
draait bardiensten en is scheidsrechter.
Daarbij komt nog het vrijwilligerswerk voor de KNBSB,
waarvoor hij, na 22 jaar, wordt geriddderd
met het bondsonderscheidingsteken.

In 1998 gaat de softbal-afdeling over naar het Pim Mulier.
‘Van het bestuur was weinig meer over
en de terreinhuur werd drastisch verhoogd.
Pierre en ik konden het niet meer aan,’ zegt Ria.
‘Die overgang was zeker wennen,
maar we hebben op het Pim Mulier ook gezellige jaren gehad.
De softbaltak werd inmiddels gerund door Helene Angermann
en dat deed zij op grandioze wijze.’

Pierre wordt, om Helene te ontlasten,
opnieuw redacteur van het clubblad.
In een column in ‘Double Steal’ van juni 2003
kijkt Wesselink met weemoed terug op de glorieuze tijden
daar aan de Kleverlaan
en met name die in het clubhuis:

AAN DE KLEVERLAAN *

Ze was afstotelijk en tegelijkertijd aantrekkelijk.
Haar bestijgen was geen eenvoudige zaak,
maar menigeen heeft, na een bezoek aan haar,
met nog meer afgrijzen naar de afdaling gekeken.
Zij was een hok vol gezelligheid.
Haar balkon was vermaard.
Daar stonden jarenlang de deskundigen elkaar wijs te maken
dat zij het veel beter konden dan die daar op het veld.
Zij was het thuishonk,
waar menig DSS-softballer vreugde en verdriet wegdronk.
Ze is niet meer.
Ze hebben haar ontmanteld,
beroofd van haar trappen
en met bruut geweld neergehaald.
Alles wat overblijft, is de herinnering
en wat oude foto’s.

Pierre overlijdt op 62-jarige leeftijd.
Hij wordt postuum tot erelid van DSS benoemd.
‘Graag had hij deze titel bij leven ontvangen,
maar dat mocht niet zo zijn.’
Aldus zijn weduwe.

Ria en Pierre, twee parels aan de ketting
van het rijke softbal-leven van DSS.

*door mij aangepast fragment (gp)