05. Haarlem is de hel

Laat het duidelijk zijn,
alle voorgaande verhalen heb ik van horen zeggen.
Ik ben er zelf nooit bij.
Niet zo gek, want in 1950 ben ik 4 jaar oud.
Op mijn twaalfde verhuizen de Pedroli’s
-tot mijn grote verdriet-
van Rotterdam naar Haarlem.
Wat een waardeloze plek vind ik dat.
Haarlem is de hel voor mij.
Ik ben een Rotterdams asfaltratje
verdwaald in een suffig dorp
met saaie mensen en voortuintjes in de straat.
Die hadden we-allebei-niet in Rotterdam-Noord.
In ieder geval niet in mijn buurt.
Haarlemmers kunnen mijn plat-Rotterdams niet verstaan,
en ik hun kaktaaltje niet.

Maar of ik het nou leuk vind of niet,
vanaf de zomer van 1957 wonen we
met zijn achten op de Delftlaan nummer 203.
Schuin aan de overkant van ons huis
verrijst een paar jaar later het honkbalstadion,
keert DSS terug naar zijn geboortegrond
en zal ik deel gaan uitmaken van de roodgroene sportfamilie.
Maar zover is het nog niet.
Mijn vader heeft het uitgezocht:
De dichtstbijzijnde rooms-katholieke voetbalclub
in die jaren is Onze Gezellen oftewel Ouwe Geiten
dat in het verre noorden inderdaad op een geitenveld speelt
met een varkenshok als kleedkamer.
Mijn broer en ik spelen daar bij de jeugd.
Ik als keeper en hij als stopperspil.
De dichtsbijzijnde katholieke MULO, de Sint Jeroen,
staat in de Overtonstraat.
De voetbalclub aan de Vergierdeweg kan ermee door,
maar die school is een ramp.