37. De 9e inning (2)

In de gelijkmakende inning
ben ik als tweede aan slag.
Henk Korstjens is met 3-slag de eerste nul

Ik kom met 4-wijd op het honk.
En krijg meteen het steelteken.
Pak een meter, twee meter.
Nog een halfje erbij.
En dan ga ik.
Als de brandweer.
Tak-tak-tak-tak.
De eerste korte stappen moeten raak zijn.
En dan kom ik op gang.
Ik denk aan mijn grote held:
Henk Keulemans van Schoten.
Ik ren in de geest van Snelle Henkie,
de rapste honkloper die ik ken.
Go! Go! Go! Go!
Lange passen, maar op het eind weer wat korter.
Ik moet goed uitkomen bij het honk.

En dan duik ik met mijn hoofd vooruit,
strek mijn armen,
Glij over het gras
en grijp met mijn linkerhand het tweede honk.
Mijn lichaam schuift erlangs,
maar ik houd het mijn vingers vast.

Dan hebben we nu alleen nog maar
een klap nodig die goed valt.
Niet te hard.
En laag.
Bij een vangbal is alles over.
Onze man aan slag is Paul van Galen,
de beste speler van het team.
Hij weet wat hem te doen valt.
Op 2-wijd kaal slaat hij
een bal recht over de plaat,
die hobbelt laag en langzaam
het rechtsveld in
net buiten het bereik
van de tweede honkman van Twins.

Nu ga ik vliegen
raas richting het derde honk,
de coach stuurt me door.
Ren man! Ren!
Ren voor je leven
alsof de duivel je hielen likt.
Kijk niet waar de bal is, Speedy.
Kijk vooruit, daar ligt het winnende punt,
daar ligt de glorie!

Halverwege het derde honk en de thuisplaat
voel ik de spanning in mijn benen slaan.
Ik raak m’n ritme kwijt,
de passen worden korter
en in paniek ga ik steeds wilder
met mijn armen zwaaien.
Kom op, man, je bent nu zo dichtbij,
je moet het halen!

Dan maak ik een sliding
De catcher heeft de bal in zijn handschoen
en tikt me,
tikt me verdomme.
Wat is er eerder,
mijn voet op de plaat
of de handschoen tegen mijn spike
vlak voordat hij de plaat raakt?

Ik kijk omhoog
naar de man in het zwart
die als een schaduw
over ons gebogen staat.
Ook de catcher kijkt hem smekend aan.
De scheids aarzelt een lange seconde
en dan komt het vonnis…