35. De kunst van het slaan (2)

Honderden keren sta ik
in de slaapkamer van mijn zusje
met mijn knuppel voor de spiegel,
want die heeft een hoge,
helemaal tot het plafond.
Kan ik mezelf goed zien.
Op een glorieuze dag
heb ik ineens het gevoel
dat ik het ritme te pakken heb
en de goeie slagbeweging heb gevonden.

Maar als er in het slagperk
een bal op me afkomt,
ben ik alles weer vergeten.
Tenslotte geef ik het op,
want ik moet zo veel nadenken
dat ik helemaal geen bal meer raak.
De kunst van het slaan,
slaat nog niet echt aan.

“Hee, coach,
laat me alsjeblieft
mijn eigen gang maar gaan,” smeek ik.
“Ik sla op intuïtie,” zeg ik dan.
Frans Vrenegoor kijkt me hoofdschuddend aan.
Maar hij weet ook,
dat ik regelmatig op de honken kom
met een stootslag, of 4-wijd
en soms zelfs een honkslag.
En als op een slechte dag
helemaal niets lukt,
doe ik stiekem een stapje achteruit
en schamp met mijn knuppel
de handschoen van de achtervanger:
Hinderen Catcher heet dat.
Krijg ik een vrije loop naar het eerste honk.
Nee, netjes is het niet,
komt het Rotterdamse ratje weer even naar boven.
En als ik op het eerste honk kom,
dan is het tweede ook van Speedy.

‘Nou, vooruit dan maar,
zegt de coach tegen zijn assistent,
‘hij is de rapste van het team
en hij kan wel aardig vangen.’
Zo blijf ik toch bij het eerste
en mag ik slaan als een HARLEKIJN.