29. Nooit saai op het eerste honk (2)

Ook leuk is:
Ik sta een metertje of drie achter de loper
en sluip stiekem naar het honk,
schrikt mijn bezoeker zich rot,
want hij denkt dat de pitcher
de bal naar mij gooit
en duikt als een snoek naar het kussen.
Gebeurt helemaal niet,
maar hij is wel voorzichtiger geworden.
Trekt ie daarna een metertje minder ver.

Maar het allerleukste van alles
is de truc met de verborgen bal.
Die gaat zo:
tussen twee worpen van onze pitcher
loop ik even naar de heuvel
Zogenaamd om hem aan te moedigen,
sla hem op zijn schouder en roep
‘Zet ‘m op,’ of
‘You can do it, come on man!’
of zoiets onnozels
en ga weer terug naar mijn honk.
Inmiddels is de bal geniepig
van zijn handschoen in mijn flap verdwenen.
Ik knik de loper
die keurig op mijn eerste honk is blijven staan
nog even vriendelijk toe.
Maar als deze een stukje
van het honk is weggelopen,
tik ik hem op zijn rug,
toon de veldscheidsrechter
triomfantelijk de bal in mijn handschoen
en die geeft de totaal verraste loper uit.

Het nadeel van die truc is,
dat als ik wat later in de wedstrijd
in het slagperk sta,
de pitcher de bal ‘per ongeluk’ zo hard mogelijk
tegen mijn lichaam smijt,
want die rotstreek van mij
is nog lang niet vergeten.
Een pijnlijke les in alle opzichten.
De truc met de verborgen bal
heb ik sinds die afstraffing
nooit meer herhaald.

Kortom, het is nooit saai op het eerste honk.