27. Rituelen

Vlak voordat de pitcher gooit,
sla ik met mijn rechtervuist in de handschoen: POF!
En meteen erna nog twee keer: POF! POF!
Dan schuifel ik op mijn spikes een decimeter naar voren,
buig door mijn knieën en krom mijn rug;
de flap in mijn linkerhand
hangt twee decimeter boven het gravel,
mijn blote hand net iets hoger.
Ik ben een poema, klaar om toe te slaan.
Of beter nog: een hyena, ik vreet je op!

Dat zijn mijn rituelen,
voor elke bal die de pitcher gooit.
Zo sta ik klaar in afwachting van mijn prooi.
Ik weet waar de lopers zijn, het aantal nullen.
De toekomst zit al in mijn hoofd
voordat mijn handen en voeten het uitvoeren.

De linkse slagman is mijn grootste vijand.
Zijn klap komt om een hoekje vandaan.
Ik zie de bal een fractie later.
Geen probleem: ik vertrouw op mijn reflexen.
Als een keeper duik ik naar alle kanten.
Kan ik de bal niet met mijn handschoen pakken,
dan stop ik hem met mijn lichaam
of met mijn blote hand.
Maak je pak vuil, Speedy,
er gaat verdomme geen bal doorheen!

De ballen die vanuit het binnenveld
naar me worden gegooid,
hoef ik alleen maar te vangen.
Als ze te hoog zijn, pak ik er een ladder bij
Zijn ze te laag, dan stofzuig ik ze van het gravel.
Of het gras.
En altijd met je voet op het honk blijven,
ook al breek je je benen.

Het eerste honk is voor
de vangers,
de springers,
de stretchers
en de duikers.

Voor simpele zielen eigenlijk.