26. Hij komt niet kijken

Mijn vader vindt het niks.
Hij begrijpt het niet.
En wil het ook niet begrijpen.
Dat vind ik jammer.
Ik zou hem zo graag laten zien
hoe goed zijn oudste zoon kan honkballen.

Jarenlang staat hij langs de lijn
als ik moet voetballen.
Soms zelfs naast de paal
van het doel dat ik verdedig.
Hij leeft mee, maar schreeuwt gelukkig niet,
zoals veel andere vaders.
Na afloop nemen we thuis rustig de wedstrijd door.

Maar bij mijn honkbalwedstrijden
komt hij niet kijken.
Soms staat mijn moeder langs de kant.
Dat is lief, maar toch heel anders.
Dan klapt ze in haar handen en roept rare dingen.
Mijn vriendin mag dat wel,
die mag juichen en gillen
en als een beatgirl op de banken dansen.
Maar mijn moeder liever niet.

We spelen in het grote stadion, tegen Schoten.
Ineens staat hij daar, in de verte.
Tussen de innings door
ren ik even naar hem toe,
blij verrast dat hij er is.
‘Hee Pa, sta je daar al lang?’
Als dat zo is, heeft hij gezien dat ik een honkslag sloeg.
Maar jammer, hij staat er pas vijf minuten.

“Doe je voorzichtig, jongen, met die harde bal,
want als je ‘m tegen je hoofd krijgt,
heb je een hersenschudding, of nog erger.”
‘Maak je geen zorgen, Pa,’ zeg ik,
‘we dragen een helm aan slag!’,
en loop weer terug naar de dug-out
om me voor te bereiden op mijn slagbeurt.
Nu zal ik eens wat laten zien.
ik ga nog een honkslag slaan, speciaal voor hem.
Voordat ik naar het slagperk loop,
kijk ik naar de plek waar hij staat,
maar ik kan hem niet meer vinden.
Hij is weg.
Mijn vader is alweer verdwenen.

Ik ben verdrietig en boos.
En sla drie keer woedend mis.