22. Een stapje hoger

Ik mag met DSS 2 meedoen.
Tegen Kennemerland 1.
Daar staat die geniepige rooie op de plaat.
‘Hij is zo uitgekookt als een injectienaald,’
zegt de coach,
‘gooit vooral smerige curveballen
en soms ineens een rechte tussendoor’.

Ik kan aan zijn armbeweging niet zien
wat ie gaat gooien.
Een curvebal is een gemene worp:
de bal komt recht op je af
en vlak voor de plaat
draait-ie van je weg;
sta je stom met die knuppel te hengelen,
je schaamt je kapot!
Of nog smeriger:
Gooit ie zo’n kloterige, hoge bal
-wijd denk je dan-
en plotseling duikt ie
als een vogeltje naar beneden
Een dropcurve is dat.

Zit die catcher ook nog
tegen me aan te praten:
‘Ben je klaar voor een rechte,
hard door het midden?
Nou, daar komt-ie.’
En als je denkt: lul jij maar raak, sukkel,
hij gaat vast een curve gooien,
komt-ie toch met die harde
en ook nog recht door het midden.
Ben ik de pineut.
Sart die catcher nog even door:
‘Ik wilde je een beetje helpen, man,
want jij slaat geen pepernoot vandaag.’

Dat gebeurde vroeger veel.
Elkaar uit de wedstrijd praten.
Alsof het spel al niet moeilijk genoeg is.
Mijn eerste wedstrijd met DSS 2 is een ramp.
Nul uit vier aan slag.
Mis ik ook nog een simpele vangbal.

Toch mag ik blijven.
De coach gelooft in me.
Zegt ie.