19. Speedy

In mijn volgende wedstrijd,
DSS 4 tegen Onze Gezellen 4
sla ik m’n tweede honkslag.
Een echte!
De bal komt lekker op het hout,
op de zogenaamde ‘sweet spot’
van mijn Louisville Slugger:
Hard en hoog!
Hij vliegt in de richting van de bosjes.
Ik kijk de bal verbaasd na.
Heel even maar.
Dan begin ik te rennen,
de coach roept: ‘Ga door! Ga door!’
Dus rond ik het eerste honk
en sprint verder naar het tweede,
mijn helm valt onderweg van mijn hoofd,
die laat ik toch maar liggen.
Als ik daar aankom
schreeuwen ze langs de kant:
‘Door! Door! Door!’
Dus ren ik maar weer verder
naar het derde honk.
Ik heb geen idee waar de bal is.
Als ik dat honk heb aangeraakt
en naar de thuisplaat wil lopen,
buldert de coach: ‘Terug!Terug!Terug!’
Dus duik ik als een zandhaas
terug naar het derde honk.
Net op tijd om niet uitgetikt te worden
door de derde honkman
Hijgend ga ik op dat malle kussentje staan
en sla zand en aarde van mijn pak.
De coach naast het derde honk
geeft me een boks.
‘Goed gedaan, Speedy!’
Vanaf die dag, zaterdag 23 april 1964,
is dat mijn honkbalnaam.

Zelfs nu, anno 2025
word ik door een kameraad
van het legendarische kampioensteam van ‘66
nog steeds begroet met: ‘Hee, hallo Speedy!’
Dan kijk ik om me heen en antwoord:
‘Ik zie hem niet!’
Een ritueel dat we koesteren.
Zoveel van ons zijn er niet meer over.