18. De eerste wedstrijd

Mijn eerste officiële wedstrijd:
DSS 4 tegen Geel-Wit 3.
In een echt honkbalpak,
grijs, met een groene pet en rode sokken.
Ik moet nu ook een helm op.
Er zijn er maar drie,
allemaal te groot voor mijn smalle hoofd.

Ik sla als achtste.
Het staat nog steeds 0-0.
‘Kijk eerst maar een balletje aan,’ zegt de coach
‘SLAG!’, roept de scheids.
Zo hard dat ik van schrik mijn knuppel laat vallen.
De adrenaline giert door mijn lijf.
De volgende bal geef ik een zaaier,
althans, dat is het idee,
maar als ik hem wil raken, duikt de bal,
die toch echt recht op me af leek te komen
plotseling naar beneden
en sla ik zo’n gat in de lucht
dat ik een pirouette draai.
Ik voel me daar erg onnozel over,
maar de coach roept:
‘Goeie Swing!’
Tja, zo kan je er ook naar kijken.

De volgende bal is te hoog.
De daaropvolgende te laag.
2-slag, 2-wijd.
Ik zet me schrap.
‘Alleen maar raken,’ roept de coach,
‘hij hoeft niet hard!’

Nou, dat gaat-ie ook niet.
Ik raak de bal op het puntje van de knuppel,
zodat-ie tergend langzaam
in de richting van de werper rolt.
In mijn opwinding
vergeet ik de knuppel neer te gooien
en neem hem gezellig mee naar het eerste honk.
Als ik mijn voet op het kussen zet,
hoor ik de bal in de handschoen
van de eerste honkman ploffen.

‘Safe!’, roept de veldscheidsrechter.
De eerste honkman ontploft
en begint te schreeuwen dat ik
‘wel een meter “uit” ben
en spreidt zijn armen
om aan te geven hoeveel ik te kort kwam.
Er ontstaat een hoop commotie.
Maar de scheids is onverbiddelijk.
‘Gelijk is In!’,
legt hij nog een paar keer uit
en langzamerhand komen de gemoederen tot bedaren.

En zo kom ik dus op het honk.
Maar wat nu?
Hoe ging het ook weer met die tekens?