16. Toque

Tot nog toe heb ik tijdens de honkbaltrainingen
mijn voetbalkleren gedragen
en als het wat kouder was
een trainingsbroek en een jack.
Maar vanavond krijg ik een echt honkbalpak.
Ik meld me in de kantine om te passen.
Als ik de goede maten van mijn broek en shirt
heb gevonden, krijg ik nog iets extra’s.
‘Dit is ter bescherming van je kroonjuwelen,’
zegt de vrouw van de voorzitter
die over de kleding gaat
met haar hese rokersstem.
‘Ik hoop dat ze hier inpassen,
als het niet lukt,
kijken we samen naar een ander maatje,’
lacht ze en geeft me een knipoog.
En ze overhandigt me
een soort kuisheidsgordel
met een stuk plastic erin.
Ik voel me opgelaten, nooit zo’n ding gezien.
‘Dit is je toque, kijk maar even
of ie niet te strak zit.
Of te wijd, maar dat denk ik niet.’
En weer die vette lach.
Ik zeg tegen haar dat ie vast wel past
en maak dat ik wegkom.

Dit is dus een toque,
maar hoe doe je zo’n ding aan?
Of om?
Als ik hem de eerste keer aantrek
zit ie achterstevoren.
Ik wil hem weer snel uitdoen,
voordat iemand het ziet.
Maar dan struikel ik over de band
waarmee hij om mijn billen hoort,
klap op de vloer van de kleedkamer
en lig voor lul.
In alle opzichten.
En mijn nieuwe teamgenoten
dubbel van het lachen.
Dit ga ik nog wel een tijdje horen.

En ik ben al zo nerveus
vlak voor het begin
van mijn allereerste honkbalwedstrijd.