12. De knuppel

Vandaag is de grote dag.
Ik ga er een kopen op de Rijksstraatweg.
Bij de sportzaak van Nico van Heemskerk,
een beest van een slagman,
daarom noemen ze hem Tarzan.

‘Hoe zwaar en lang mag ie wezen, vriend?’, vraagt Nico.
“Ik weet het nog niet, meneer,
niet te zwaar en niet te licht.”
Hij pakt mijn arm, knijpt in mijn biceps
en lacht:
‘Nou, zeker niet te zwaar.’

Uiteindelijk kies ik voor een 33’er,
of beter gezegd, die kiest hij voor mij.
Een Louisville Slugger door hemzelf gemaakt.
“Ik sla altijd met mijn eigen knuppels
en heb er nog nooit eentje stukgeslagen.
Maar zorg er wel voor, jongen
dat je mijn merk NIHEK altijd boven houdt.
Kijk, zo!”

Thuis ruik ik aan het hout
en streel het merkteken,
dat moet dus altijd boven als je slaat.
anders splijt het.
Krijg al tranen in mijn ogen als ik daaraan denk.

Ik durf nog niet hard te slaan.
Bij elke bal weer even kijken
of het merk wel boven zit.
Na een tijdje komen er butsen in het hout,
donkere afdrukken van de bal
en rode vegen van de naden.
Dat vind ik wel zonde,
maar toch ook weer stoer.

‘s Nachts staat de knuppel naast mijn bed.
Zegt mijn broertje:
‘Ben je bang voor boeven?’
Heb ik zin om hem te slaan.